هوای خنک تو این روز از سال اونم ساعت 3 تو اهواز اونقدر بعیده که بگی من الان اونمو با یه دل شادو خوش دارم میرم سانازو ببینم!

سه سال پیش این موقع همه چیز بر وفق مراد بود. هر بار که می دیدمش ریتم قلبم با دفعه ی پیش فرق میکرد، هر روز یه بو و رنگ خاص داشت اما حالا... تا یه ربع دیگه کسی رو ملاقات میکنم که علی رغم محبتی که تو لایه های زیرین دلم نسبت بهش وجود داره و علی رغم اینکه کینه هام نسبت بهش از بین رفته و خاطرات بدمون به زور یادم میاد باز واسم غریبه...نمیخامش.

دیدی وقتی سیری و دیگه جا نداری بخوری به عشق اینکه میخای 7-8 کیلو چاق شی (!) یه کفگیر دیگه میکشی؟ حس من الان دقیقا همینه. حالام نمیدونم چرا اینجا نشستم، لب کارون زیر سایه پل فلکه سوم کنار پارک بازی بچه ها روبروی اون دکه که همیشه ازش نوشیدنی می گرفتیم و منتطرم که برسه حتی نمی دونم چیا باید بگم!

اما با این حال می دونم دیر میرسم خونه و دل دل کندن ندارم... وقتی نخلهای اهوازو امروز از تو قطار میدیدم نفس نداشتم که بیاد بالا.جوری قلبم واسه شهرو خیابوناشو آدماش می تپید که شگفت!!!

ولش کن اهوازو،میخاستم یه روز دیگه از روزگارمو ورق بزنم تقریبا دو سال دوستی پر از دلخوری و جرو بحث. میخام همه چیزو ببوسم بذارم کنار میخام برم پی زندگی خودم میخام دیگه واسه نرسیدن و نبودن تقلا نکنم میخام برای آخرین بار سیر دل ببینمش که دیگه نبینمش گرچه تا مدتها تو ذهنم پرواز میکنه تا جایی که محو بشه. اما این جبر روزگاره و مطمئنم این اتفاق میفته...

و اینها چیزی نیست جز تلاش بیهوده برای از خود بیگانه شدن، ازاون بیگانه شدن و قدم گذاشتن تو یه شب پر از

ستاره ی چشمک زن که هیچ کدومشون مال من نیست. قسمت من اون ماهی بود که الان تو آسمون نیست. نیست. نیست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: